A wiecie jak skrzywiony i ponury jest Fletch w książce? Echa tego możecie w filmie jeszcze dostrzec w wątkach z narkomanami na plaży i w przeszłości z byłą żoną, ale to tylko podejrzenia. W książce nie ma oporów by w ramach wiarygodności walić w kanał z innymi (wątek wyjątkowo nihilistyczny), jest też dwukrotnym rozwodnikiem i pała do tych żon gromową nienawiścią - lubi je napuszczać na siebie i ciągle zwodzi wizją powrotu. Nie może też być mowy o happy endzie na plaży z żoną człowieka, który go najął. Nie ma też żadnych pociesznych pomocników - wszyscy w redakcji są przeciwko niemu. Ta postawa wiąże się z tym, że jest oczywiście weteranem wojny w Wietnamie i ciągle odmawia przyjęcia odznaczenia za bohaterskie czyny. Wszystko dlatego, że książka powstała w latach 70-tych. Ten przypadek jest idealny do porównania tych dwóch dekad oraz tego jak kilka ciachnięć może zrobić z ponurego materiału komedię kryminalną, ale nie taką gdzie wszystko jest stracone.